Zakochana-kobieta

Kłębią się w mej głowie myśli pogubione,
Takie trochę szalone, trochę roztargnione.
Nijak nie potrafią w ciąg jakiś się złożyć
By nadętej wyobraźni wreszcie kres położyć.

I z prawej na lewo, od tyłu do przodu,
Od jasności po mrok, od zachodu do wschodu,
Wspomnienia chcą wyprzeć, kotłują, szturmują,
Zamknięte szufladki otwierać próbują.

Ni myśleć na jawie ni prześnić,
Ni przespać, ni z oczu wykreślić,
Jak nutki godne co z batuty wypływają,
Jak źródła gorące co schłodzić się nie dają.

Tak męczą i dręczą aż czuję że boli,
Że dość, nie wytrzymam tych myśli swawoli!
Aż nagle … tak cicho i płynnie jak bila do luzy
Rozpierzchły się myśli jak węże z Meduzy.

Nareszcie odpocznie zszargana ma głowa,
Poszufladkować problemy od zaraz gotowa.
Gdy senne marzenia wymiotą hen troski
Puste miejsce zrobią. Na porcję beztroski

Kiedy czynem staje się słowo

tęskne myśli ciepłym dotykiem

Zmysły igrają w głowie na nowo

przeszłość daleko zimnym granitem…

Jak mam Ci powiedzieć Kochany

Co czuję, jak myślę, jak trwam

jak pragnę by szał rozedrgany

był ze mną, był przy mnie, by grał.

Jak świecy promyczek ciepły

grzał serca nasze zziębnięte

jak pot na czole zakrzepły

sprostuje złe myśli pomięte.

Jak żyć tu, jak być i jak spać?

Jak budzić się rano bez Ciebie?

Jak durną swą rolę mam grać

Gdy pamięć pamięć grzebie…

Dopiszmy Kochany wspomnienie

Gdy raz przekręcony klucz w zamku

Bo jakież ma teraz znaczenie

Brak słońca w styczniowym poranku?

Myślami bądź przy mnie jak cień

Czy światło czy świeczek mrok

Czy miesiąc jaśnieje czy dzień

Ty przy mnie bądź zawsze krok w krok.

Bądź mi powietrzem, oddechem

Chleba bochenkiem, konwalią

Oazą co daje pociechę

I siłą matki schylonej nad balią…

Mnie kochaj! krzyczę choć wiem że nie wolno

Że nie dla mnie ramiona Twe, usta,

To mnie zabierz hen, drogą polną

Gdzie miłość gorąca, nie pusta.

I moje imię w granicie

wykute ma być, a nie jej

Ech życie przewrotne, ty życie

Cichaczem się teraz z nas śmiej…

* * * * * * *

Styczeń 2009r.

 

Smutny arlekin ze smutną łzą w oku

Tchnie zimnem jak księżyc styczniowy

Niemymi usty o miłość wyprasza

Wierząc że jest już na nią gotowy

 

Już w myślach układa kalle kobierca

Choreografię zmysłów szaleństwa

Już kolombiny czuje gorąc serca

Lecz lód pozostał. Nie zabił przekleństwa

 

I patrzy z daleka i roni łzy suche

Lecz nic nie czyni by ulżyć cierpieniu

I kolombina czeka tuląc życie kruche

Samotna i wściekła w swym marnym istnieniu

 

Rusz się arlekinie dotyk jak roztopy

Spójrz na kolombinę jej wzrok taki głodny

Muśnij usty bladymi jej maleńkie stopy

I zamień w gorący uścisk teraz chłodny

 

Bądź żarliwym kochankiem ona pragnie tego

Kochaj mocno wszystkim zmysłem swoim

Świat tak ułożony przecież to nic złego

Gdy jej czułe jestestwo połączy się z twoim

 

Zrozumiał arlekin pokochał do bólu

Pchnięty złotym grotem oszalał z rozkoszy

Dał jej najpiękniejszy rezerwat dla królów

Wspomnienie miłości słodka pieśń doboszy

 

I trwali w miłosnym uścisku spleceni

Jak darń co poziomki z mchem mocno splata

Dla świata się stali magicznie zgubieni

Niech kochanie to przetrwa wieki, nie lata.

 

 

4 marzec 2009r.