Ruda Truda
Pod Berlinem mieszka Truda,
Bardzo ładna, chociaż ruda.
Jędrne uda Truda ma,
I wiadomo – zawsze da. 

Ruda Truda to paskuda!
Wciąż rozkłada kształtne uda.
Prę do rudej – może zdążę.
Nie zdążyłem. Zaszła w ciążę.

Dwie dziewuszki urodziła,
Wielbicieli ucieszyła.
Berlin trochę jest niemrawy
A tu świeżość do zabawy!

Jednak radość była marna,
Chociaż niebanalna –
Jedna skośnooka jest,
A ta druga czarna!

To też miłość?
Oto wynik źle ulokowanego uczucia.
Historia niestety prawdziwa …

Trzy dni balowałeś gdy za żonę ją brałeś,
Kwiaty przynosiłeś, na rękach nosiłeś.
Gdy ci dzieci urodziła już ci się znudziła,
W pijackim amoku pętla i klamka cię uśmierciła.

Zostawiłeś po sobie pamiątek bez liku –
Wspomnienie bólu, pięści i krzyku.
Po jednym z ciosów przytomność straciła
Niedługo było czekać, guza u siebie wykryła.

***

Jakoś życie poskładała, jeszcze zaufała,
Stanęła na nogi, kogoś pokochała.
Lecz dowód dramatu będzie z nią do końca.
Trzy operacje. I przerzut. Wiadomość miażdżąca.

Za młoda by umrzeć, za słaba by żyć!
Przy nadziei ją trzyma z dziećmi gruba nić.
Musisz żyć ……… , wiara czyni cuda!
Jeśli w to uwierzysz, na pewno się uda!

POGUBIONE MYŚLI

  
Kłębią się w mej głowie myśli pogubione,
Takie trochę szalone, trochę roztargnione.
Nijak nie potrafią w ciąg jakiś się złożyć
By nadętej wyobraźni wreszcie kres położyć.

I z prawej na lewo, od tyłu do przodu,
Od jasności po mrok, od zachodu do wschodu,
Wspomnienia chcą wyprzeć, kotłują, szturmują,
Zamknięte szufladki otwierać próbują.

Ni myśleć na jawie ni prześnić,
Ni przespać, ni z oczu wykreślić,
Jak nutki godne co z batuty wypływają,
Jak źródła gorące co schłodzić się nie dają.

Tak męczą i dręczą aż czuję że boli,
Że dość, nie wytrzymam tych myśli swawoli!
Aż nagle … tak cicho i płynnie jak bila do luzy
Rozpierzchły się myśli jak węże z Meduzy.

Nareszcie odpocznie zszargana ma głowa,
Poszufladkować problemy od zaraz gotowa.
Gdy senne marzenia wymiotą hen troski
Puste miejsce zrobią. Na porcję beztroski

PROSTYTUTKA
W szemranej dzielnicy, na ciemnej ulicy
Stoi kobieta bez wiary.
O smutnej twarzy, czy jeszcze marzy?
W jej głowie się kłębią koszmary.

Bo w domu dzieci same zostały,
Lodówka ciemna i pusta.
Mężowskie ręce co kochać miały
biły. Różne miłości są gusta.

Ma prąd odłączony, telefon nie działa,
A gaz niby jeszcze lecz chyba niedługo,
Nie takiej przyszłości dla dzieci swych chciała
Ich życie słoneczne się stało szarugą.

Dlatego tak stoi, smutna i wściekła,
Pięści zaciska w kieszeni.
Czeka klienta, chociażby z piekła
Co życie jej dzieci odmieni.

Tryptyk

Tęsknota. Ona.


Weź mnie za rękę
i zaprowadź do miejsc
które znam ze snu.

Byłeś tam już, wiem
wydeptałeś dla mnie ścieżkę
między poziomkami.

Zbudowałeś szałas
z zaczarowanych szyszek
które sypią złote nasionka.

Będziemy mieli nowy las
gdzie zamieszkamy
między szumem a zapachem świerków.

Będziemy chodzić boso
Po zroszonym kochaniem igliwiu
i palcami przeczesywać konwalie.


Tęsknota. On.

Gdzie jesteś słońce
mrok otulił ziemię
pogrążył utopił
w bezdusznym niebycie

gdzie jesteś radości
gdzie twoja uciecha
gdzie miejsce na szczęście
szarego człowieka.

Mieliśmy pójść razem
ścieżkę wydeptałem
i magiczny szałas
z szyszek budowałem

miałem zaprowadzić
do miejsc ze snu znanych
mieliśmy wśród miejsc być
tak przez nas kochanych.

Chciałem ci pokazać
wiatr w polu wiejący
kwiaty, pola, łąki
las świerkiem pachnący

Chciałem ci pokazać
chmury co na niebie
chciałem ci w prezencie
ofiarować siebie.


Tęsknota. Oni.

A gdy się znaleźli
dłoń czule całował
a ona szron jego włosów
i poszli by szukać
okruchów swych marzeń
zgubionych, splątanych swych losów.

Tych świerków, konwalii
lecz nic nie znaleźli
ni ścieżki, poziomek, szałasu
i snu też nie było
i złotych nasionek
od bardzo długiego już czasu.
Ktoś zniszczył, zadeptał
wygasił moc szyszek
lecz nie przeszkodził uczuciu
powiodło ich ono
gdzieś hen, za horyzont
gdzie inne czekało ich łono.


Tęsknota. Razem do gwiazd.

Nie było już magii
i czar przestał działać
miast świerków kamienna pustynia
lecz „nic to” rzekł do niej

i wziąwszy na ręce, zaniósł
gdzie dla nich świątynia.
Już nigdy, już zawsze
my tylko we dwoje

choć włosy czas mocno wybielił
tak stali cichutko
boleśnie szczęśliwi
Bóg im odpuszczenia udzielił.

Wiersz napisany wspólnie we wrześniu 2008r. przeze mnie i mojego przyjaciela.

Okna na oścież otwarte

 

Wtargnął jak wiatr do pustego ogrodu
jak kocię zgrzane w zdroju szukał chłodu
siadł obok, o wodę prosił, puścił korzenie.
Me marzenie jesteś – rzekł. Me marzenie.

Ogród od dawna stoi zimny i cichy
studzienka wyschnięta, żuraw spróchniały, lichy
na oścież pootwierane i okna i wrota
o nic nie pytał, wlazł po prostu, niecnota.

Ogarnął wzrokiem czułym to co pozostało
grusza rachityczna i trawa. Było mu za mało.
Pszczoły zaprosimy – rzekł. A, by nektar był słodki
poprosimy, by w trawie zakwitły stokrotki.

Parę słowików zamówimy by co wieczór kląskały
i koniki polne by do snu nam nocami grały
by radowały również małe serca słowików
co już gniazdo sobie uwiły z zaklętych patyków.


18 lipiec 2008r.


Zapisana kartka

Kiedy czynem staje się słowo

tęskne myśli ciepłym dotykiem

Zmysły igrają w głowie na nowo

przeszłość daleko zimnym granitem…

Jak mam Ci powiedzieć Kochany

Co czuję, jak myślę, jak trwam

jak pragnę by szał rozedrgany

był ze mną, był przy mnie, by grał.

Jak świecy promyczek ciepły

grzał serca nasze zziębnięte

jak pot na czole zakrzepły

sprostuje złe myśli pomięte.

Jak żyć tu, jak być i jak spać?

Jak budzić się rano bez Ciebie?

Jak durną swą rolę mam grać

Gdy pamięć pamięć grzebie…

Dopiszmy Kochany wspomnienie

Gdy raz przekręcony klucz w zamku

Bo jakież ma teraz znaczenie

Brak słońca w styczniowym poranku?

Myślami bądź przy mnie jak cień

Czy światło czy świeczek mrok

Czy miesiąc jaśnieje czy dzień

Ty przy mnie bądź zawsze krok w krok.

Bądź mi powietrzem, oddechem

Chleba bochenkiem, konwalią

Oazą co daje pociechę

I siłą matki schylonej nad balią…

Mnie kochaj! krzyczę choć wiem że nie wolno

Że nie dla mnie ramiona Twe, usta,

To mnie zabierz hen, drogą polną

Gdzie miłość gorąca, nie pusta.

I moje imię w granicie

wykute ma być, a nie jej

Ech życie przewrotne, ty życie

Cichaczem się teraz z nas śmiej…

* * * * * * *

Styczeń 2009r.

Arlekinada


 

Smutny arlekin ze smutną łzą w oku

Tchnie zimnem jak księżyc styczniowy

Niemymi usty o miłość wyprasza

Wierząc że jest już na nią gotowy

 

Już w myślach układa kalle kobierca

Choreografię zmysłów szaleństwa

Już kolombiny czuje gorąc serca

Lecz lód pozostał. Nie zabił przekleństwa

 

I patrzy z daleka i roni łzy suche

Lecz nic nie czyni by ulżyć cierpieniu

I kolombina czeka tuląc życie kruche

Samotna i wściekła w swym marnym istnieniu

 

Rusz się arlekinie dotyk jak roztopy

Spójrz na kolombinę jej wzrok taki głodny

Muśnij usty bladymi jej maleńkie stopy

I zamień w gorący uścisk teraz chłodny

 

Bądź żarliwym kochankiem ona pragnie tego

Kochaj mocno wszystkim zmysłem swoim

Świat tak ułożony przecież to nic złego

Gdy jej czułe jestestwo połączy się z twoim

 

Zrozumiał arlekin pokochał do bólu

Pchnięty złotym grotem oszalał z rozkoszy

Dał jej najpiękniejszy rezerwat dla królów

Wspomnienie miłości słodka pieśń doboszy

 

I trwali w miłosnym uścisku spleceni

Jak darń co poziomki z mchem mocno splata

Dla świata się stali magicznie zgubieni

Niech kochanie to przetrwa wieki, nie lata.

 

 

4 marzec 2009r.

Ciche błaganie

                                               

 
Kominku Twoich dłoni
Ogrzej to, co zziębnięte.
Muszlo Twoich ust
Uwięź to, co może ulecieć
Hen, daleko
Spłynie potokiem górskim,
Pomknie na szczyty szczytów,
Popłynie w najdalsze morza.
Chroń to,
co może się skończyć.
Może już się skończyło …