Wszystko ma swój początek i koniec, jak kij, którym dostajesz po grzbiecie…
 |
| Wiele lat temu, gdy mój syn Piotruś był jeszcze mały, Zadał mi pytanie: co by było gdyby kwiaty koła miały? Zbaraniałam i zrobiłam chyba wielkie oczy Bo byłam pewna że moje dziecko niczym mnie nie zaskoczy! Uczciwie rzekłam: nie wiem, lecz Jak to, nie wiesz? Minę miał zdziwioną Z historyjki tej morał wypływa więc taki: |
| Napisany 2007.01.24
|
Łka po krzakach, w lesie świszczy
Jak wyżuta, lepka guma
Po omacku, pośród zgliszczy
Szuka ciebie twoja DUMA.
Woła, krzyczy, nasłuchuje,
Sznurem przepasał wór zgrzebny,
Sękatą laską z demonem wojuje
Twój HONOR. Czy jest ci jeszcze potrzebny?
I DUMA, i HONOR wartość swoją znają,
Jedna drżąca, druga mokra powieka.
Bo komuż dar cudny przekazać swój mają
Kiedy od wieków szukają CZŁOWIEKA?
 |
| Czymże jest szczęście, kochani moi? Drugim człowiekiem który ból ukoi, Gniazdkiem maleńkim, ciasnotą zmęczonym, Ciastem sobotnim z dziećmi upieczonym. Choinką, ubraną w najlepsze życzenia, Szczęście. Ot słowo. A ile treści |
| Napisany 2006.08.08 |
 |
| Pod niebem jesiennym, po ścieżce z liści Idzie jesienna para. On na sękatej lasce podparty, Ona bardzo już stara. Bardzo powoli, godnie, dostojnie, Ona oparła białą swą głowę Długo siedzieli tak przytuleni |
| Napisany 2006.10.17 |
13 kwiecień 2009r godz.11.40
PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY
Najgłupszy dzień w całym roku.
Tradycja tradycją ale ten dzień zawsze będzie mi się kojarzy ze zdarzeniem jakie miało miejsce ponad 20 lat temu.
Jechaliśmy z malutkim synkiem w wózku na proszony obiad do rodziców. Dzień był ładny, słoneczny. Na przystanku tramwajowym stała spora liczba pasażerów, nadjechał tramwaj. Kiedy drzwi się otworzyły, nagle ni stąd ni z owąd, pojawiła się grupa młodych ludzi z wiadrami wody. Nie bacząc na nic zaczęli chlustać tą wodą ludzi wychodzących z tramwaju, starszych, młodszych, wśród nich rodzinę z dzieckiem takim jak moje…
Dzieciak zmoczony i przerażony płakał zanosząc się do uduszenia. Przekleństwom ludzi nie było końca a rozbawiona do granic możliwości młodzież rozpierzchła się tak szybko jak się pojawiła.
Popatrzyłam na młodą kobietę w pięknym skórzanym płaszczyku i pomyślałam że teraz pewnie będzie już do wyrzucenia. Płaszczyk oczywiście.
I to był ostatni lany poniedziałek kiedy wystawiłam nos z domu. Już zawsze zostanie przekleństwem, do dziś myślę jak skończył się dla nieznajomego maluszka… Pewnie zapaleniem płuc…
Jest to dzień w którym czuję się więźniem własnego domu. Przesadzam? Może. Niemniej zbyt jest mi cenne moje zdrowie a bezradność wobec bezczelności i bezmyślności jest powalająca. Wolę więc nie ryzykować zawałem serca.
A więc miłego świętowania w zaciszu domowym.
Precz z ŚMIGUSEM DYNGUSEM….
Tylko kaczki lubią wodę zawsze…
11 kwiecień 2009r. godz. 9.00
sobota
No i zaczyna się Wielkanoc…
Im jestem starsza tym mniej emocji, tym spokojniej, tym mniej szaleństwa.
No bo co? Że wolne dni? Jestem od lutego na szpitalnym chorobowym więc dni wolne nie robią jakoś piorunującego wrażenia, powiedziałabym wręcz że mam wolnego po dziurki w nosie.
Sprzątanie? Przecież sprzątam regularnie, staram się nie hodować roztoczy, nie potykać o porozwalane śmieci, staram się by pościel pachniała świeżością zawsze. Przez okno widzę słonko a wanna lśni, choć wczoraj na złość mężowi zostawiłam ją po kąpieli nie umytą w rewanżu za podrzucone do prasowania nadprogramowe koszule. No, co do mojej półki z ciuchami ktoś mógłby się przyczepić ale to uważam – mały pikuś… Mam poprawiać to co jest zrobione? Ani myślę.
Zakupy… Wariactwo! Ileż można nakupić żarcia na dwa świąteczne dni? Toć nie zje się więcej niż normalnie da się zjeść!!! Wędliny i sine jaja na twardo walają się potem jeszcze po lodówce wiele dni po świętach i nie wiadomo co z tym zrobić.
Że o poniesionych kosztach nie wspomnę.
Lepiej kupić świeże żonkile do wazonu bo w żołądku nie zalegną a oczy cieszyć będą, choć u mnie w wazonie stoją tylko ohydne plastikowe bazie… Żonkile zeżarł kot. Świece też, bo były ładne, żółto -zielone. Ale niech tam. Zeszłoroczną palmę też zeżarł, zostawił tylko badyle i igiełki z jałowca, po baziach nie było śladu. No to co mam zrobić albo zrezygnować z nadmiaru ozdób albo wywalić kota? Wybieram to pierwsze.
WESOŁYCH ŚWIĄT !
Niech spełniają się życzenia
Nawet te nie do spełnienia.
Niech odejdą wszystkie żale
Tych nie potrzebujemy wcale.
Żeby jajka kolorowe
Emocje nam dały nowe.
Radośniejsze będą Święta
Gdy jedno o drugim pamięta.
Liczę nocami świąteczne barany
I tęsknię, i myślę o Tobie Kochany
Opowiedz mi Matko jak to kiedyś było
Ile dobrego zostało a co się zmieniło?
Czy warto było nadstawiać i grzbiety i karki
Gdy zapłatą były jak diabłu – ogarki?
Patrzę z czułością na śnieg głowy Matki
Na twarz przeoraną, na te zmarszczek siatki.
Na oczy wyblakłe za szkłami ukryte,
O wspomnienia pytam, jakże dziś rozmyte.
Czasy były cudne! Matka się rozmarza,
Każde słowo nim wypowie starannie rozważa.
Byłam młoda, piękna, chciałam żyć i kochać!
Dziś już jestem sama, pozostało szlochać …
9 kwiecień 2009r. godz. 8.50
czwartek
Dziś są urodziny Mamci.
Odkąd pamiętam zawsze miała wokół siebie wianuszek rodzeństwa i przyjaciół. Corocznie schodził się wesoły tłumek a wtedy brat i ja schodziliśmy z drogi bawiącej się młodzieży.
Uświadomiłam sobie właśnie jak ten tłumek młodzieży zmieniał się przez lata. Jedni poumierali, ich miejsce zajęliśmy my z bratem i swoimi już rodzinami, bratanica wyszła za mąż.
Brat dorobił się białego łaciatego psa, ja białego kota w berecie.
Coraz mniej osób zasiada przy urodzinowym stole Mamci, choć wolne miejsca zawsze czekają.
I zawsze te same młodzieńcze, zaróżowione policzki Mamci po toaście, ten Jej filuterny uśmiech jakby chciała zakpić JESZCZE ŻYJĘ!
ŻYJ MAMCIU JESZCZE DŁUGO, DŁUGO I ZAWSZE BĄDŹ ZDROWA.
Jesteś mi bardzo potrzebna.
Nabeczę sobie do czarki
nakryję ją potem szczelnie
Niech sobie tam fermentuje,
niech sobie śmierdzi bezczelnie.
A kiedy będzie za dobrze,
gdy zafunduje mi uśmiech los
Wyleję zawartość do ścieku,
może rozsądku usłyszę głos.
8 kwiecień 2009r.